ბავშვობაში ყოველთვის ძალიან ცელქი, ენერგიული და ცნობისმოყვარე ვიყავი.
ჩემთვის თითოეული დღე ახალი აღმოჩენითა და თავგადასავლით იწყებოდა. გავიზარდე სოფელში — იმ ადგილში, სადაც ბუნება და სიმშვიდე ერთმანეთს ერწყმის და სადაც ბავშვობის ბედნიერი მოგონებები ყველაზე ტკბილად მახსოვს.
ყოველი დილა სავსე იყო სიცილით, სირბილით, მეგობრებთან ერთად გატარებული საათებით და დაუღალავი თამაშებით. სწორედ ასეთმა გარემომ ჩამომაყალიბა ისეთი, როგორიც დღეს ვარ.
პატარაობიდანვე ვიცოდი, რომ მინდოდა ფარმაცევტი გამოვსულიყავი. მომწონდა ფიქრი იმაზე, როგორ ეხმარებიან ადამიანები სხვებს ჯანმრთელობის დაბრუნებაში და ყოველთვის წარმომედგინა ჩემი თავი თეთრ ხალათში — წამლებთან და ადამიანებთან ერთად.
დღეს, როცა უკვე კოლეჯის სტუდენტი ვარ და ფარმაცევტობის გზას აქტიურად მივყვები, ვგრძნობ, რომ ნაბიჯ-ნაბიჯ ვუახლოვდები იმ ოცნებას, რაც ჯერ კიდევ ბავშვობაში გამიჩნდა.
ვამაყობ იმით, რომ მიზანი არასდროს დამვიწყებია — მიუხედავად სირთულეებისა და იმ გზის გავლისა, რაც ფარმაცევტობამდე მიმყავს.
დღესაც, როცა ვიხსენებ იმ ცელქ და ცნობისმოყვარე ბავშვობას, ვხვდები, რომ ეს თვისებები ჯერ კიდევ ცოცხალია ჩემში.
მე მჯერა, რომ ადამიანი მაშინ არის ნამდვილად ბედნიერი, როცა თავისი ბავშვობის ოცნებას მისდევს — რადგან ამ ოცნებებს ყოველთვის თან სდევს გულწრფელობა. და თუ მას პროფესიულ გზაზე გადაიყვან, შედეგი ყოველთვის დადებითი იქნება — არა მხოლოდ შენთვის, არამედ იმ ადამიანებისთვისაც, ვისზეც ზრუნავ.
ავტორი: ფარმაციის 300-23 ჯგუფის სტუდენტი, თამარ სირაძე